"ვფიქრობ, ამ თემაზე მსჯელობის დროც მომწიფდა..." - რას წერს გიგი უგულავა სოციალურ ქსელში?
მომავლისთვის ამ ქვეყანას სჭირდება ფართო, პოლიტიკური ამნისტია, ანუ ე.წ. მილენიუმის აქტი, რომელიც 2000 წლიდან დღემდე პერიოდზე ვრცელდება და სამივე ეპოქას მოიცავს, - ამის შესახებ ოპოზიციონერი პოლიტიკოსი გიგი უგულავა „ფეისბუქში“ წერს.
მისივე განმარტებით, ამნისტია არ გავალდებულებს, ვინმე უდანაშაულოდ მიიჩნიო. ამნისტია აქტია, რომლითაც სახელმწიფო პრიორიტეტს საზღვრავს, რა გზით იაროს საზოგადოებამ.
„ორიოდე სიტყვა "შერიგებაზე". ეს სიტყვა საერთოდ გაუგებარია. ჯერ ერთი, შერიგება ვერ იქნება კოლექტიური; მეორე, ვერავინ ვერავის ვერ აიძულებს შერიგებას. ასევე, უადგილო ფრაზაა მონანიება, მით უმეტეს, როცა ერთი მხარე, ხელისუფლება, როგორც ინკვიზიტორი "მოგიწოდებს", სინამდვილეში გაიძულებს სინანულს, თან ის მხარე, რომელსაც თვალში "შენზე დიდი დირე აქვს", რომელსაც არ იმჩნევს. მარტივად, სინანულის მომწოდებლად არც მე გამოვდგები, არც კობახიძე და არც საპატრიარქო.
მაშ, რაზე ვსაუბრობთ? ვსაუბრობთ იმაზე, რომ ჩვენ ვერასდროს შევთანხმდებით წარსულსა და დღევანდელობაზე, ამ წარსულის ისტორიული შეფასების დროც კი არ დამდგარა ჯერ, მით უმეტეს, აწმყოსი. ჩვენ უნდა შევთანხმდეთ იმაზე, თუ რა სჭირდება ქვეყანას მომავლისთვის, განვითარებისთვის!
მომავლისთვის კი ამ ქვეყანას სჭირდება ფართო, პოლიტიკური ამნისტია, ანუ ე.წ. მილენიუმის აქტი, რომელიც 2000 წლიდან დღემდე პერიოდზე ვრცელდება და სამივე ეპოქას მოიცავს.
რატომ გვჭირდება ეს?
იმისთვის, რომ მომდევნო მთავრობამ იგივე „კლანით“ არ ასამართლოს წინა მთავრობები, რასაც შედეგად არა სამართლიანობა, არამედ პოლიტიკური პოლარიზაცია მოაქვს. ამით მივცემთ სასამართლოს ამოსუნთქვის და ფეხზე დადგომის შესაძლებლობას, ქვეყანას კი - მომავალზე ფოკუსირების.
ამნისტია არ გავალდებულებს, ვინმე უდანაშაულოდ მიიჩნიო. ამნისტია აქტია, რომლითაც სახელმწიფო პრიორიტეტს საზღვრავს, რა გზით იაროს საზოგადოებამ.
დღეს ერთადერთი სწორი გზა სწორედ ფართო პოლიტიკური ამნისტია, ანუ ე.წ. მილენიუმის აქტია.
მე ასე მესმის ეს პროცესი და ვფიქრობ, ამ თემაზე საგნობრივი მსჯელობის დროც მომწიფდა“, - წერს უგულავა.
მისივე განმარტებით, ამნისტია არ გავალდებულებს, ვინმე უდანაშაულოდ მიიჩნიო. ამნისტია აქტია, რომლითაც სახელმწიფო პრიორიტეტს საზღვრავს, რა გზით იაროს საზოგადოებამ.
„ორიოდე სიტყვა "შერიგებაზე". ეს სიტყვა საერთოდ გაუგებარია. ჯერ ერთი, შერიგება ვერ იქნება კოლექტიური; მეორე, ვერავინ ვერავის ვერ აიძულებს შერიგებას. ასევე, უადგილო ფრაზაა მონანიება, მით უმეტეს, როცა ერთი მხარე, ხელისუფლება, როგორც ინკვიზიტორი "მოგიწოდებს", სინამდვილეში გაიძულებს სინანულს, თან ის მხარე, რომელსაც თვალში "შენზე დიდი დირე აქვს", რომელსაც არ იმჩნევს. მარტივად, სინანულის მომწოდებლად არც მე გამოვდგები, არც კობახიძე და არც საპატრიარქო.
მაშ, რაზე ვსაუბრობთ? ვსაუბრობთ იმაზე, რომ ჩვენ ვერასდროს შევთანხმდებით წარსულსა და დღევანდელობაზე, ამ წარსულის ისტორიული შეფასების დროც კი არ დამდგარა ჯერ, მით უმეტეს, აწმყოსი. ჩვენ უნდა შევთანხმდეთ იმაზე, თუ რა სჭირდება ქვეყანას მომავლისთვის, განვითარებისთვის!
მომავლისთვის კი ამ ქვეყანას სჭირდება ფართო, პოლიტიკური ამნისტია, ანუ ე.წ. მილენიუმის აქტი, რომელიც 2000 წლიდან დღემდე პერიოდზე ვრცელდება და სამივე ეპოქას მოიცავს.
რატომ გვჭირდება ეს?
იმისთვის, რომ მომდევნო მთავრობამ იგივე „კლანით“ არ ასამართლოს წინა მთავრობები, რასაც შედეგად არა სამართლიანობა, არამედ პოლიტიკური პოლარიზაცია მოაქვს. ამით მივცემთ სასამართლოს ამოსუნთქვის და ფეხზე დადგომის შესაძლებლობას, ქვეყანას კი - მომავალზე ფოკუსირების.
ამნისტია არ გავალდებულებს, ვინმე უდანაშაულოდ მიიჩნიო. ამნისტია აქტია, რომლითაც სახელმწიფო პრიორიტეტს საზღვრავს, რა გზით იაროს საზოგადოებამ.
დღეს ერთადერთი სწორი გზა სწორედ ფართო პოლიტიკური ამნისტია, ანუ ე.წ. მილენიუმის აქტია.
მე ასე მესმის ეს პროცესი და ვფიქრობ, ამ თემაზე საგნობრივი მსჯელობის დროც მომწიფდა“, - წერს უგულავა.