"ამ ახა­ლი ტალ­ღი­სა და ან­ტი­ვაქ­სერ­თა უგუ­ნუ­რე­ბის ახა­ლი შე­მო­ტე­ვე­ბის გამო რა­ღა­ცებს გა­ვიხ­სე­ნებ ბუ­რუ­სი­ა­ნი კოშ­მა­რი­დან" - ენათ­მეც­ნი­ე­რი მა­რი­ნე ბე­რი­ძე - პალიტრა ვიდეო

ენათ­მეც­ნი­ე­რი მა­რი­ნე ბე­რი­ძე, რო­მელ­მაც კო­ვიდ 19 მძი­მედ გა­და­ი­ტა­ნა, რე­ა­ნი­მა­ცი­ა­ში თავს გა­დახ­დე­ნილ ამ­ბავს იხ­სე­ნებს და "ფე­ის­ბუ­ქის" პი­რად გვერ­დზე წერს.

"ახლა ამ ახა­ლი ტალ­ღი­სა და ან­ტი­ვაქ­სერ­თა უგუ­ნუ­რე­ბის ახა­ლი შე­მო­ტე­ვე­ბის გამო გავ­ბე­დავ რა­ღა­ცებს გა­ვიხ­სე­ნებ იმ ბუ­რუ­სი­ა­ნი კოშ­მა­რი­დან და ერთს შე­მოგ­ძა­ხებთ: რას სჩა­დით, ადა­მი­ა­ნე­ბო? რა­ტომ და­ემ­სგავ­სეთ სა­კუ­თა­რი ლეკ­ვე­ბის მჭა­მელ იშ­ვი­ათ ცხო­ვე­ლებს? ვისი სა­ხე­ლით? ვინც გი­თხრათ, რომ ადა­მი­ა­ნი კი არ შე­იქ­მნა შა­ბა­თის­თვის, შა­ბა­თი შე­იქ­მნა ადა­მი­ა­ნის­თვის?! სი­ნამ­დვი­ლე­ში, თქვენ ის ხალ­ხი ხართ, ვის­თვი­საც "ორ­შა­ბა­თიც შა­ბა­თია" ამ ქვე­ყა­ნა­ზე!

ვა­გი­ფა

ვა­გი­ფა 20-22 წლის აზერ­ბა­ი­ჯა­ნე­ლი გო­გო­ნაა. ჩემ მარ­ჯვნივ, კა­ხის შემ­დეგ წევს, ფან­ჯა­რას­თან. სი­ცო­ცხლის ნი­შან­წყა­ლი ეტყო­ბა, ამი­ტო­მაც ვაქ­ცევ ყუ­რა­დღე­ბას. ჯერ არც ვიცი რომ ვა­გი­ფაა... კვნე­სის. მა­ფხიზ­ლებს და უც­ნა­ურ ძა­ლას მაძ­ლევს მისი კვნე­სა. მა­ვი­წყდე­ბა წუ­თით ჩემი გა­სა­ჭი­რი და მის­კე­ნაა მთე­ლი ჩემი ყუ­რა­დღე­ბა მო­ბი­ლი­ზე­ბუ­ლი. ფრაგ­მენ­ტე­ბად ვაგ­რო­ვებ "მიხ­ვედ­რებს": ახალ­ნამ­შო­ბი­ა­რე­ბია, კო­ვი­დი­ა­ნი. ფილ­ტვე­ბის მძი­მე და­ზი­ა­ნე­ბით. გი­ნე­კო­ლო­გი­უ­რი გარ­თუ­ლე­ბით. ბავ­შვი გა­დარ­ჩა. ეს ძა­ლი­ან მძი­მე მდგო­მა­რე­ო­ბა­შია... იგუ­დე­ბა. ვერ სუნ­თქავს. ტი­რის. ქარ­თუ­ლი არ იცის. სულ ცოტა რუ­სუ­ლი. ექთ­ნებ­მა რუ­სუ­ლი არ იცი­ან. ვი­ღას ახ­სოვს სა­კუ­თა­რი ფილ­ტვე­ბის 23 თუ 24 - ქუ­ლი­ა­ნი და­ზი­ა­ნე­ბა (ვინ გე­ტყვის მარ­თალს): ვა­გი­ფა! უნდა ჭამო! რა­ღაც მა­ინც უნდა შე­ჭა­მო, ასე თქვა ექიმ­მა! გავ­ძა­ხი რუ­სუ­ლად. - არ შე­მიძ­ლია! - მპა­სუ­ხობს, თან ხვე­ლა ახ­რჩობს! - ცოტა, სულ ცოტა... აი, ეს... ექთანს ვა­ტან რა­ღა­ცას, არც მახ­სოვს რას. ალ­ბათ ხილს? ხა­ჭა­პურს? - ვერ ვიხ­სე­ნებ. ერთ - ორ ლუკ­მას ჭამს. არ შე­უძ­ლია, ტი­რის. ისე ტრი­ა­ლე­ბენ, ისე შფო­თა­ვენ, ისე დას­ტრი­ა­ლე­ბენ, მგო­ნი... ღმერ­თო! არა! - ვა­გი­ფა! - ვყვი­რი მთე­ლი ხმით - ისუნ­თქე, ღრმად, ღრმად ისუნ­თქე, არ გა­ჩერ­დე!.. - არა, ვა­გი­ფა! ბავ­შვს რა ჰქვია, რა და­არ­ქვი გო­გო­ნას? - გავ­ყვი­რი ისევ (მა­ინც ვე­რა­ვის გა­ვაღ­ვი­ძებ). - არ ვიცი, ვერ მო­ვას­წა­რი სა­ხე­ლის დარ­ქმე­ვა - მპა­სუ­ხობს ძა­ლა­გა­მო­ლე­უ­ლი, თით­ქოს ახლა გა­ახ­სენ­და, რომ სა­ხე­ლი არ აქვს მის შვილს. ვხვდე­ბი, რომ გა­მო­ცო­ცხლდა. ლო­ყებ­ზე ფერი და­ე­ტყო. - ვა­გი­ფა, საყ­ვა­რე­ლო, ახლა ის მარ­ტოა, შე­ში­ნე­ბუ­ლია, მის­თვის უნდა გა­დავ­რჩეთ, მეც და შენც. არ მი­ა­ტო­ვო, არ მი­ა­ტო­ვო, ვა­გი­ფა! - ყვე­ლა და­ძა­ხე­ბა­ზე კრთე­ბა და თვალს ძა­ლის­ძა­ლად ახელს. - ვა­გი­ფა, ელა­პა­რა­კე, ელა­პა­რა­კე შენს შვილს. უთხა­რი რომ გიყ­ვარს, უთხა­რი, რომ გა­დარ­ჩე­ბი, დამ­პირ­დი, რომ არ მოკ­ვდე­ბი! ვა­გი­ფა!..

სამი, ოთხი, ხუთი... არ ვიცი, რამ­დე­ნი დღის შემ­დეგ, ჩემს გვერ­დით კი­დევ ერთხელ რომ ჩა­მო­ა­ფა­რეს შირ­მა და მერე ად­გი­ლი გა­თა­ვი­სუფ­ლდა, ვა­გი­ფა ჩუ­მად, ხვეწ­ნით ეუბ­ნე­ბა ექთანს: ა მოჟნო მნე კ ეტოი ტი­ო­ტე... აუხ­სნეს, რომ ამ ფან­ჯა­რას­თან თურ­მე იმი­ტომ წევს, რომ გი­ნე­კო­ლოგ­მა, რო­მე­ლიც ბლოკ­ში ვერ შე­მო­დის, ფან­ჯრი­დან ნა­ხოს და შე­ა­ფა­სოს მისი ჭრი­ლო­ბე­ბი. და­ნა­ნე­ბით გად­მომ­ხე­დავს. სუს­ტი, იის­ფე­რი ღი­მი­ლით მი­ღი­მის....მალე გა­დაჰ­ყავთ სხვა პა­ლა­ტა­ში. მად­ლი­ე­რე­ბის მზე­რით მემ­შვი­დო­ბე­ბა. რა იცის, მე რა მად­ლი­ე­რი ვარ. რამ­ხე­ლა როლი აქვს ჩემს გა­დარ­ჩე­ნა­ში. მა­შინ არ მი­ტი­რია. ახლა ვწერ და ვტი­რი. მაქვს უფ­ლე­ბა...", - წერს მარინე ბერიძე.